87.
قُلْتُ: يَا رَسُولَ اللَّهِ، أَخْبِرْنِي عَنِ الْوُضُوءِ؟ قَالَ: «أَسْبِغِ الْوُضُوءَ، وَبَالِغْ فِي الِاسْتِنْشَاقِ إِلَّا أَنْ تَكُونَ صَائِمًا»
87.
قُلْتُ: يَا رَسُولَ اللَّهِ، أَخْبِرْنِي عَنِ الْوُضُوءِ؟ قَالَ: «أَسْبِغِ الْوُضُوءَ، وَبَالِغْ فِي الِاسْتِنْشَاقِ إِلَّا أَنْ تَكُونَ صَائِمًا»
86.
«إِذَا تَوَضَّأَ أَحَدُكُمْ، فَلْيَجْعَلْ فِي أَنْفِهِ مَاءً، ثُمَّ لِيَسْتَنْثِرْ»
83.
رَأَيْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ «اسْتَوْكَفَ ثَلَاثًا»
80.
«أَلَا أُخْبِرُكُمْ بِوُضُوءِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَتَوَضَّأَ مَرَّةً مَرَّةً»
79.
«سَكَبْتُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ حِينَ تَوَضَّأَ فِي غَزْوَةِ تَبُوكَ فَمَسَحَ عَلَى الْخُفَّيْنِ»
77.
كُنَّا مَعَ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَلَمْ يَجِدُوا مَاءً، فَأُتِيَ بِتَوْرٍ فَأَدْخَلَ يَدَهُ، فَلَقَدْ رَأَيْتُ الْمَاءَ يَتَفَجَّرُ مِنْ بَيْنِ أَصَابِعِهِ وَيَقُولُ: «حَيَّ عَلَى الطَّهُورِ وَالْبَرَكَةُ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ»
قَالَ الْأَعْمَشُ: فَحَدَّثَنِي سَالِمُ بْنُ أَبِي الْجَعْدِ قَالَ: قُلْتُ لِجَابِرٍ: كَمْ كُنْتُمْ يَوْمَئِذٍ؟ قَالَ: أَلْفًا وَخَمْسَمِائَةٍ
76.
«رَأَيْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ وَحَانَتْ صَلَاةُ الْعَصْرِ، فَالْتَمَسَ النَّاسُ الْوَضُوءَ فَلَمْ يَجِدُوهُ، فَأُتِيَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ بِوَضُوءٍ فَوَضَعَ يَدَهُ فِي ذَلِكَ الْإِنَاءِ، وَأَمَرَ النَّاسَ أَنْ يَتَوَضَّئُوا، فَرَأَيْتُ الْمَاءَ يَنْبُعُ مِنْ تَحْتِ أَصَابِعِهِ حَتَّى تَوَضَّئُوا مِنْ عِنْدِ آخِرِهِمْ»
4719. அன்ஸாரிகளுள் ஒருவரான சஹ்ல் பின் அபூஹஸ்மா (ரலி) அவர்கள் தமக்கு அறிவித்ததாக புஷைர் பின் யசார் (ரஹ்) அவர்கள் கூறியதாவது:
தம்முடைய சமுதாயத்திலிருந்து சிலர் கைபருக்குச் சென்றார்கள். அவர்கள் அதில் (பேரீச்சந் தோப்புக்குள்) தனித்தனியே பிரிந்து விட்டனர். பின்னர் அவர்களுள் ஒருவர் கொல்லப்பட்டுவிட்டதைக் கண்டார்கள். பிறகு அவர்களுக்கு அருகில் இருந்தவர்களிடம், “நீங்கள்தாம் எங்களின் தோழரைக் கொன்றுவிட்டீர்கள்” என்று கூறினர். அதற்கு அவர்கள், “நாங்கள் அவரைக் கொல்லவில்லை. கொன்றவரையும் எங்களுக்குத் தெரியாது” என்று கூறினார்கள்.
எனவே அவர்கள் அல்லாஹ்வின் நபி (ஸல்) அவர்களிடம் சென்றார்கள். “அல்லாஹ்வின் நபியே! நாங்கள் கைபருக்குச் சென்றோம். எங்களுள் ஒருவர் கொலை செய்யப்பட்டதைக் கண்டோம்” என்று கூறினார்கள். அச்சமயத்தில் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள், “வயதில் மூத்தவர் முதலில் பேசட்டும்” என்று கூறினார்கள். அதன்பின் அவர்களிடம், “கொன்றவனுக்கு எதிராக ஏதேனும் ஆதாரத்தைக் கொண்டுவருகின்றீர்களா?” என்று கேட்டார்கள். அதற்கு அவர்கள், “எங்களிடம் எந்த ஆதாரமும் இல்லை” என்று கூறினார்கள்.
(அப்படியானால்) உங்களுக்காக (யூதர்களாகிய) அவர்கள் சத்தியம் செய்யட்டுமா?” என்று கேட்டார்கள். அதற்கு அவர்கள், “யூதர்களின்
أَنَّ نَفَرًا مِنْ قَوْمِهِ انْطَلَقُوا إِلَى خَيْبَرَ، فَتَفَرَّقُوا فِيهَا فَوَجَدُوا أَحَدَهُمْ قَتِيلًا، فَقَالُوا لِلَّذِينَ وَجَدُوهُ عِنْدَهُمْ: قَتَلْتُمْ صَاحِبَنَا. قَالُوا: مَا قَتَلْنَاهُ، وَلَا عَلِمْنَا قَاتِلًا. فَانْطَلَقُوا إِلَى نَبِيِّ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَقَالُوا: يَا نَبِيَّ اللَّهِ، انْطَلَقْنَا إِلَى خَيْبَرَ فَوَجَدْنَا أَحَدَنَا قَتِيلًا، فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «الْكُبْرَ الْكُبْرَ» فَقَالَ لَهُمْ: «تَأْتُونَ بِالْبَيِّنَةِ عَلَى مَنْ قَتَلَ؟». قَالُوا: مَا لَنَا بَيِّنَةٌ. قَالَ: «فَيَحْلِفُونَ لَكُمْ». قَالُوا: لَا نَرْضَى بِأَيْمَانِ الْيَهُودِ، وَكَرِهَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَنْ يَبْطُلَ دَمُهُ فَوَدَاهُ مِائَةً مِنْ إِبِلِ الصَّدَقَةِ
«خَالَفَهُمْ عَمْرُو بْنُ شُعَيْبٍ»
4720. அப்துல்லாஹ் பின் அம்ர் (ரலி) அவர்கள் கூறியதாவது:
முஹய்யிஸாவின் இளைய மகன் கைபரின் எல்லையில் கொலை செய்யப்பட்டுவிட்டார். அப்போது அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் முஹய்யிஸாவிடம் “கொன்றவனுக்கு எதிராக இரண்டு சாட்சிகளை நிலை நிறுத்துங்கள். நான் உங்களுக்கு அந்தக் கொலையாளியை கயிற்றால் கட்டி இழுத்து வரச் சொல்கிறேன்” என்று கூறினார்கள்.
“அல்லாஹ்வின் தூதரே! நான் எங்கிருந்து இரண்டு சாட்சிகளைக் கொண்டு வருவேன். அவர் கொலை செய்யப்பட்டதோ (யூதர்களாகிய) அவர்களின் எல்லைப் பகுதியில் அல்லவா?” என்று அவர் கூறினார்.
(அப்படியானால்) உங்களில் உள்ள ஐம்பது பேர் சத்தியம் செய்கின்றீர்களா?” எனக் கேட்டார்கள். அதற்கு அவர்கள், “நான் அறியாதது குறித்து எவ்வாறு சத்தியம் செய்வேன்?” என்று கூறினார்.
அச்சமயத்தில் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள், “(உங்களுக்காக யூதர்களாகிய) அவர்கள் ஐம்பது பேர் சத்தியம் செய்யட்டுமா?” என்று கேட்டார்கள். அதற்கு அவர், “அல்லாஹ்வின் தூதரே! (பொய் கூறும்) யூதர்களாகிய அவர்களிடம் நாங்கள் எவ்வாறு சத்தியம் செய்யுமாறு கூறுவோம்?” என்று கூறினார்.
எனவே, அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் அவருடைய இழப்பீட்டுத் தொகையை பங்குவைத்தார்கள். அதில் பாதியை அவர்களுக்கு கொடுத்து உதவி செய்தார்கள்.
أَنَّ ابْنَ مُحَيِّصَةَ الْأَصْغَرَ أَصْبَحَ قَتِيلًا عَلَى أَبْوَابِ خَيْبَرَ، فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «أَقِمْ شَاهِدَيْنِ عَلَى مَنْ قَتَلَهُ، أَدْفَعْهُ إِلَيْكُمْ بِرُمَّتِهِ» قَالَ: يَا رَسُولَ اللَّهِ، وَمِنْ أَيْنَ أُصِيبُ شَاهِدَيْنِ، وَإِنَّمَا أَصْبَحَ قَتِيلًا عَلَى أَبْوَابِهِمْ؟ قَالَ: «فَتَحْلِفُ خَمْسِينَ قَسَامَةً» قَالَ: يَا رَسُولَ اللَّهِ، وَكَيْفَ أَحْلِفُ عَلَى مَا لَا أَعْلَمُ؟ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «فَنَسْتَحْلِفُ مِنْهُمْ خَمْسِينَ قَسَامَةً» فَقَالَ: يَا رَسُولَ اللَّهِ، كَيْفَ نَسْتَحْلِفُهُمْ وَهُمُ الْيَهُودُ؟ فَقَسَمَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ دِيَتَهُ عَلَيْهِمْ وَأَعَانَهُمْ بِنِصْفِهَا
74.
أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ ” تَوَضَّأَ فَأُتِيَ بِمَاءٍ فِي إِنَاءٍ قَدْرَ ثُلُثَيِ الْمُدِّ – قَالَ شُعْبَةُ: فَأَحْفَظُ أَنَّهُ – غَسَلٍ ذِرَاعَيْهِ، وَجَعَلَ يَدْلُكُهُمَا، وَيَمْسَحُ أُذُنَيْهِ بَاطِنَهُمَا وَلَا أَحْفَظُ أَنَّهُ مَسَحَ ظَاهِرَهُمَا
சமீப விமர்சனங்கள்